ارسال شده توسط بادام تلخ در 87/2/22:: 11:37 صبح
یه سوال دارم:
موسیقی چیست؟
مگه نه اینکه یه آهنگ تشکیل شده از سه بخش اصلیه موسیقی متن(ملودی و ریتم)، صدای خواننده و شعر؟
حالا یه مسئله دیگه:
چرا موزیک گوش میدهیم؟
هزاران دلیل وجود داره که اگه همه رو ریشه یابی بکنیم آخر ِآخر ِآخر همشون میرسیم به یه دلیل ساده "لذت بردن"
حالا سوال اصلیه من اینه چرا این روز ها هر جا میریم چیز هایی رو میشنویم که هیچ کدوم از اصول اولیه یه آهنگ رو ندارن نه چیزی به اسم موسیقی دارن نه خواننده محترم صدا و تکنیکی داره و گاهی حتی یک شعر بدرد بخور هم وجود نداره...
چرا ما اینقدر کم سلیقه شدیم؟
تا به حال آلبوم های بیست، سی سال قیبل رو گوش کردین؟ چرا اینقدر جذابن؟ چرا هیچ وقت از شنیدنشون سیر نمیشیم؟
چون هنر توشون هست و ذات هنر در تنوع همیشگیه!
واقعا باعث شرمندگیه منه که میبینم نه تنها دوستانم این سر و صدا ها رو گوش میدن، بلکه تحت تاثیر قرار میگیرن بعد تازه اونو به دیگران توصیه هم میکنن!؟
نمیخوام اینجا از افراد اسم ببرم ولی آیا واقعا به نظر شما این موسیقی رپی که الان داره بصورت فله ای بخش میشه چقدر با روح هنر سازگاره؟ یا حتی آهنگ های تکنو ویا پاپی که اونا هم تعدادشون کم نیست!
باید همین جا موضع خودم رو روشن کنم من مخالف هیچ سبکی از موسیقی نیستم از کاربرد تمام سبک ها هم با خبرم ولی حرف من اینه که چرا ما بین موسیقی دان های عزیزمون هیچ کسی رو نداریم که مثل بعضی از غربی های لعین جوری آهنگسازی کنه که هم روح هنر توی اثرش جریان داشته باشه و هم بدرد مهمونی های پر انرژی بخوره؟
یه توضیح کوچیک در مورد پست قبلی: جملاتی که از دهان شخصیت های یک داستان گفته میشن لزوما اعتقادات نویسنده نیستن!؟
پ.ن.: از تمام دوستان معذرت خواهی میکنم بابت اینکه نمیتونم به وبلاگ های نازنینشن سر بزنم!حقیقت اینه که دست های زندگی داره گلوم رو محکم تر فشار میده و این یه مقدار وقتم رو گرفته...
کلمات کلیدی :
